Παρουσίαση του βιβλίου "Τα Επιτεύγματα της Ελευθερίας" στη Μονόλιθο Ρόδου στις 18/6/2023
Η ευχαριστήρια ανάρτηση από το FB για την εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου στη Μονόλιθο (18/6/2023).
"Όταν ο Ελύτης ορίζει την Ελλάδα σαν σύνθεση από μια ελιά, ένα αμπέλι και ένα καράβι, οι φιλόλογοι αναζητούν τους συμβολισμούς. Στη Μονόλιθο της Ρόδου, ανοίγεις το παράθυρο και η Ελλάδα αυτή είναι μπροστά σου, όχι σαν σύνθετη και λόγια εικόνα, αλλά σαν άμεσα ορατή πραγματικότητα: με τις ελιές, τα αμπέλια και τα πανιά μέσα στο πέλαγο, με τα μαρμαρωμένα της καράβια, τις γλώσσες γης που αρμενίζουν μέσα στην αφρισμένη θάλασσα.
Όταν μιλάς για ελληνική παράδοση, οι λαογράφοι περιγράφουν μια Ελλάδα καθημερινού μόχθου στο χωράφι και στη θάλασσα, έναν κοινοτικό βίο με ανοιχτές πόρτες, όπου το σούρουπο οι άνθρωποι ‘ποσπερίζουν με το γείτονα γύρω στην μικρή αυλή. Μιλούν για την Ελλάδα της μεγάλης οικογένειας, όπου οι άνθρωποι, ακόμη και όταν δεν δένονται με το αίμα και με το γάμο, είναι συγγενείς και ξαδέρφια. Στην Μονόλιθο αυτή η Ελλάδα ζει μπροστά σου, ακόμη και σήμερα!
Όταν μιλάς για την πλαστικότητα της ελληνικής γλώσσας και για τις αρχαίες της ρίζες, προσπαθείς να τις διακρίνεις με κάποια προσέγγιση εξωτερικού παρατηρητή: τι έχει μείνει ακέραιο εδώ και εκεί, μέσα σε μια ξενόφερτη πλημμύρα σύγχρονων όρων και εκφράσεων. Στη Μονόλιθο όμως «τα ´λάφια πολλύναν και μπαίνουν στα κηπούλια πια», σου λέει σήμερα η ξαδέρφη, με μιαν αράδα λέξεις που έρχονται όλες τους πριν τον Όμηρο. 'Η όταν στη Μονόλιθο σου κάθεται κάτι στο λαιμό (μεταφορικά και κυριολεκτικά), τότε λες «επεστάθην μου» (ας πούμε, η βαρειά δουλειά). Ο τυφλός Χιώτης με τις ίδιες λέξεις τραγουδούσε.
Όταν μιλάς για θρησκευτικότητα, οι επιστήμονες των κοινωνικών επιστημών και οι φιλόσοφοι, προσπαθούν να προσεγγίσουν το φαινόμενο σε ιστορική, γνωσιολογική και ηθικολογική βάση. Στη Μονόλιθο, η Ορθοδοξία είναι καθημερινό βίωμα, πνευματική στάση, στήριγμα μαζί και οδηγός.
Μιλούν οι ιστορικοί, Έλληνες και ξένοι, που προσπαθούν να δουν τη συνέχεια -ή όχι- του Ελληνισμού από την Αρχαιότητα, μέσα από το Βυζάντιο και ως το σήμερα, και νοιώθεις σαν να κάνουν ιατροδικαστική ανάλυση σε άψυχο κορμί. Ας έρθουν λοιπόν στη Μονόλιθο για να δουν μπροστά τους, και σήμερα ακόμη, το ζωντανό σώμα του Ελληνισμού: εκεί όπου χτυπά ζωντανά και αδιάκοπα, εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια, η καρδιά μιας αδιάσπαστης στο χώρο και αδιάκοπης στο χρόνο Ελληνικής ψυχής.
Για να μην σας κουράζω με τα συναισθήματά μου, η προχτεσινή παρουσίαση του βιβλίου μου «Τα επιτεύγματα της ελευθερίας» στην γενέτειρα του πατέρα μου -ανήμερα της «Γιορτής του Πατέρα» καθώς έτυχε- στάθηκε για μένα μέγιστη εμπειρία ανταπόδοσης και σεβασμού στον άγιο τόπο και στους ανθρώπους του, καθώς και στην μεγάλη οικογένεια του πάππου μου Παπα-Κλήμη Διακομανώλη.
Μεγάλη ήταν η τιμή από τους συγχωριανούς μου που παρακολούθησαν την παρουσίαση μετά την Θεία Λειτουργία και μετά το ετήσιο μνημοσύνο του πατέρα μου. Είμαι σίγουρος ότι αγάλλεται από εκεί ψηλά όπου βρίσκεται, «εν σκηναίς δικαίων».
Η εκδήλωση έγινε στο παλαιό Σχολειό και δίπλα στην Εκκλησία του προστάτη της Μονολίθου Αποστόλου Θωμά, έτσι όπως ταιρίαζει να είναι μαζί και δίπλα, το φανερό και το κρυφό σχολειό του Ελληνισμού. Γιατί δεν ξεχνούν οι Μονολιθιάτες και οι Δωδεκανήσιοι, ότι μόλις για 76 χρόνια ανασαίνει ο τόπος ελεύθερα και μιλά χωρίς εμπόδια τα ελληνικά, μετά από σχεδόν 7 αιώνες ξένης κυριαρχίας, λατινικής, τουρκικής και τελικά ιταλικής. Όπου οι τελευταίοι κατακτητές απαγόρεψαν την ελληνική γλώσσα. Και αυτή, από το επίσημο ξενοκρατούμενο πια Σχολειό κατέφυγε δυο βήματα πιο πέρα, στο Κατηχητικό του Παπα-Κλήμη. Πού αλλού λοιπόν θα γινόταν πιο ταιριαστά αυτή η παρουσίαση;
Όμως να πω εδώ ότι η ιδέα ήταν του αγαπητού φίλου Στέλιου Κούτρη, που γι’αυτό του είμαι παντοτινά ευγνώμων. Ευγνωμονώ την αγαπητή φίλη και εξαιρετική χειρίστρια του λόγου Φαίδρα Μαλανδρή, που μαζί με τον Στέλιο βοήθησε από την αρχή στην οργάνωση του υλικού για την παρουσίαση και ανέλαβε τον συντονισμό των ομιλιών. Με χαρά άκουσα ότι δέχτηκαν, τόσο η Ιφιγένεια Φαναράκη όσο και η Μαρία Χαλκίτη, να αναγνώσουν και οι ίδιες μαζί με τον Στέλιο και τη Φαίδρα, μέρη της παρουσίασης και το έκαναν με εξαιρετική ικανότητα και συναίσθημα. Ευχαριστώ και την Ελισσάβετ Διακομανώλη που βοήθησε τα μέγιστα στην οργάνωση της ηχητικής πιστότητας στο χώρο, καθώς και τον αεικίνητο νοικοκύρη του χώρου, Γιάννη Κούτρη, που ανέλαβε οικειοθελώς την οργάνωση και την καθαριότητα του χώρου του Σχολείου, πριν και μετά. Πολύ μας βοήθησαν στα τεχνικά θέματα ο Γιάννης Κονισσής και ο Μανώλης Διακοαναστασίου και χωρίς αυτούς δύσκολα θα τα καταφέρναμε να έχουμε τη σύγχρονη τεχνολογία με το μέρος μας.
Βέβαια, είμαι ευγνώμων για την ευγενική χορηγία του Βασίλη Χαλκίτη και του τοπικού καναλιού της "ΙΡΙΔΑΣ", που μετέδωσε ζωντανά την εκδήλωση και έκανε δυνατή τη διαδικτυακή μας σύνδεση με όσους δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν από εκεί μαζί μας, από το Σχολειό. Έτσι μόνο μπόρεσαν να μας δουν ζωντανά φίλοι και συγγενείς (μαζί και η αδερφή μου -βέρα Μονολιθιάτισσα και αυτή- όσο και η μητέρα μου από την Άμφισσα), από τη Ρόδο, την Αθήνα, μαζί και ξενιτεμένοι Μονολιθιάτες και φίλοι, ως την άλλη πλευρά του κόσμου, στην Αυστραλία και στη Νέα Ζηλανδία:
Στο όνομα του Προέδρου, Φιλιππή Μαστροσάββα, ευχαριστώ τον Πολιτιστικό Σύλλογο Μονολίθου «Η νέα ζωή» για την πρόσκληση και τον εναγκαλισμό της εκδήλωσης.
Τέλος, στο όνομα του Προέδρου, Διαμαντή Κονισσή, ευχαριστώ τον οικοδεσπότη, δηλαδή την Κοινότητα Μονολίθου, η οποία μας παραχώρησε το Σχολείο.
Καταλήγω στις ευχαριστίες μου προς τον εφημέριό μας Πατέρα Ιωάννη Μαμουζέλο, ο οποίος ευλόγησε την εκδήλωση με την παρουσία του και τον καταληκτικό του λόγο. Όταν ιερουργεί νοιώθω ότι με αυτόν συνεχίζεται η παράδοση του ΠαπαΚλήμη, του ΠαπαΣτέλιου και των άλλων αγωνιστών της Ορθοδοξίας.
Οι συγχωριανοί μου Μονιλιθιάτες που με τίμησαν με την παρουσία τους, όλοι τους συγγενείς, κοντινοί και μακρινότεροι, ήταν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της εκδήλωσης. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια: είμασταν εκεί μέσα όλοι μια μεγάλη οικογένεια!
ΥΓ: οι φωτογραφίες της εκδήλωσης αλλά και το φύλλο του «μονολιθιάτικου λεξικού» είναι του αγαπητού προαναφερθέντος Γιάννη Κούτρη."
