Οχι, δεν «αγοράζουμε» Ελληνες, τους… χαρίζουμε αλλού!

Πολύ σπάνια κάνω αναδημοσίευσεις. Αντίθετα, προσπαθώ να επεμβαίνω συνθετικά και κριτικά σε άλλες δημοσιεύσεις, με σχόλια, παρατηρήσεις, αντιρήσσεις και με επεκτάσεις, ακόμα και σε δημοσιεύσεις που βρίσκω επαρκώς στοιχειοθετημένες, σοβαρές και πλήρεις. 

Σήμερα όμως διάβασα ένα άρθρο του Γιώργου Παπανικολάου στο www.euro2day.gr, το οποίο με εντυπωσίασε. Όχι τόσο για τα στοιχεία που περιέχει όσο για την ορθή ερμηνεία που δίνει, μέσα σε λίγες γραμμές, για το υπαρξιακό πρόβλημα της Ελλάδας, για τη δημογραφική μας αυτοχειρία. Νηφάλια και σοβαρά λόγια, από έναν δημοσιογράφο και εκδότη ο οποίος, λόγω δουλειάς, σίγουρα συναναστρέφεται μέρος της πιο φιλελεύθερης και εκδυτικισμένης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας.

Πρόκειται για τους "υπάλληλους" (μισθοφόρους) της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας που κυβερνά την Ελλάδα και οι οποίοι έχουν τοποθετηθεί καταλλήλως στις κομβικές θέσεις του οικονομικού, πολιτικού και κοινωνικού συστήματος της χώρας: στην υψηλόβαθμη γραφειοκρατία των Υπουργείων, στις Διοικήσεις του πολυάστερου στερεώματος των Κρατικών Οργανισμών, στις δήθεν επιβλέπουσες και ανεξάρτητες και ρυθμιστικές Αρχές και Επιτροπές, στην ανώτατη ιεραρχία της Δικαιοσύνης (που αποφασίζει η ίδια για την επαναφορά του μισθολογίου των δικαστικών στα προ κρίσης επίπεδα, κατ' εξαίρεση έναντι όλων των υπόλοιπων Ελλήνων), δηλαδή σε όλα τα θεσμικά αντίβαρα της κρατικής εξουσίας.  Το ίδιο συμβαίνει και για όλους τους υπόλοιπους δημόσιους θεσμούς και όργανα: Πανεπιστήμια, Δημόσια Υγεία, Στρατός, Αστυνομία κ.λπ. Όλοι οι εντεταλμένοι μαζί συνιστούν το υψηλόβαθμο "υπαλληλικό" σώμα της Ελλάδας. Στην πράξη, αντιπροσωπεύουν ό,τι συνιστά το "Κράτος", με την στενή επίσημη έννοια της Δημοσίας Αρχής αλλά και με την ευρεία έννοια της "Εξουσίας".

Σε μια αγαστή αργυρώνητη συνεργασία με επιτήδειους ιδιώτες, ώστε να καλύψει κάθε πτυχή της οικονομικής και πολιτικής ζωής, το "Κράτος" εξαγοράζει συνειδήσεις (ΜΜΕ) και νοθεύει το συναλλακτικό ήθος, εγκαθιστώντας καταχρηστικές ολιγοπωλιακές δομές στους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας (τράπεζες, υγεία, δημόσια έργα, ενέργεια κ.λπ.).

Η φαύλη κατασκευή απομυζά τον πολίτη και σωρεύει κέρδη και εξουσία κλιμακωτά προς την ανώτερη οικονομική και πολιτική "ελίτ". Είναι το σύστημα διαπλοκής που ξεγλίστρυσε ανέπαφο από την πρόσφατη οικονομική κρίση, με αναπτερωμένο πλέον ηθικό μετά την επιτυχή δοκιμασία του σε συνθήκες πίεσης (stress test).

Η ιδεολογική κυριαρχία αυτής της ελίτ δεν είναι τόσο εμφανής, καθώς πολλοί διατείνονται ότι η πολιτική στην Ελλάδα πάσχει φαινομενικά από αριστερόστροφο λαϊκισμό. Πρόκειται όμως απλά για "πασοκικό" παρασιτισμό: ένας ευνοιοκρατικός διαμοιρασμός κρατικού πλούτου -δωρεάν- σε κάπως ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Τόσο όσο για να μην εκρύγνηται το "πόπολο". Τόσο όσο για να ενσταλάζει ενδόμυχα στον ευνοημένο λαουτζίκο η αίσθηση (συν)-ενοχής του στο άνομο φαγοπότι. Αρκού αυτά τα λίγα ψίχουλα κι αποφάγια να εξαχρειώσουν τον λαό, ακριβώς γιατί δίνονται "δωρεάν", χωρίς να τα αξιώνεται κανείς ως τίμια αντιπροσφορά κόπου, μόρφωσης, προσόντων. 

Δικαίως θα έλεγα και με αρκετό πολιτικό θάρρος -ή θράσσος- ο Πάγκαλος έστρεψε τον καθρέπτη προς τον ψηφοφόρο, για να δει αυτός ο ίδιος το πρόσωπό του, εκφυλισμένο απ' αυτή τη φαύλη συναλλαγή: ξανά ραγιάς, κόλακας αλλά και θρασύδειλος (φτύνουν εκεί που έγλειφαν όσοι πρώτα ευνοήθηκαν και αργότερα στερήθηκαν).

Δεν υπάρχει συνεπώς καμμιά "κυριαρχία" αριστερής ιδεολογίας. Ιδεολογία μπορεί να βρούμε μόνο στο "ηρωικό" (και απολιθωμένο στο μικρο-σύμπαν του) ΚΚΕ, όπως και σε κάτι μαρξιστογενή γρουπούσκουλα. Ούτε καν στο Σύριζα, στη Νέα Αριστερά και στα άλλα κοινοβουλευτικά ή παρακοινοβουλευτικά κομματικά μορφώματα. Δεν υπάρχει εκεί ιδεολογία, παρά μόνο λυσσαλέος μεταξύ τους διαγκωνισμός, ώστε να προσποριστούν οι κομματάνθρωποι και οι παρατρεχάμενοί τους, τα δικαιώματα και τις αμοιβές που συνεπάγεται η κοινοβουλευτική και τηλεοπτική τους προβολή.

Η ελληνική πολιτική και οικονομική ολιγαρχία έχει δημιουργήσει γύρω της μια "αυλή". Είναι τα στρώματα υπερ-ευνοημένων: η ανάξια ανώτερη διοικητική γραφειοκρατία του ευρύτερου Δημοσίου, οι αργυρώνητοι ιδιοκτήτες ΜΜΕ και οι γλειώδεις μεγαλο-δημοσιογράφοι τους, οι χρυσοκάνθαροι του εσώτερου πυρήνα του χρηματοπιστωτικού τομέα. Μαζί οτυς κα κάποιοι στρατευμένοι και καλοταϊσμένοι του ακαδημαϊκού κατεστημένου, εντολοδόχοι της αλλοίωσης της εθνικής ιστορίας και της αποδόμησης της ελληνικής παράδοσης και ταυτότητας. Οι αυλικοί αυτοί λειτουργούν καθημερινά δια του παραδείγματός τους και μέσα από τους μηχανισμούς που ελέγχουν, ως πομποί της απαξίας, αντι-αξιών και αντι-ιδεολογίας.

Η ελληνική ολιγαρχία αντιλαμβάνεται ότι στήριγμά της είναι η έλλειψη αξιών, πίστης και ιδεολογίας, η καταναλωτική ομογενοποιήση, ο απο-θρησκευτισμός, ο απο-εθνισμός, ο απο-φυλισμός. Ό,τι μπορεί να αρθρώσει ταυτότητα, πνευματική και ηθική αξία (φύλο, οικογένεια, έθνος, θρησκεία) προσβάλεται και απαξιώνεται. Ποιος θα ορθώσει μετά αντίσταση στην μεθοδευμένη μαζική κατανάλωση επεξεργαμένης τροφής, πολιτιστικού υποπροϊόντος και φιλτραρισμένης πληροφορίας; Πρόκεται για άνωθεν, αόρατη μαζική χορήγηση ψυχοτρόπων, διεγερτικών ή κατασταλτικών, αναλόγως της στιγμής και των περιστάσεων.

Αν η ολιγαρχία είναι ο εγκέφαλος, και η αυλή η σπονδυλική στήλη, τότε η αμέσως από κάτω "κοσμοπολίτικη" μέση-ανώτερη τάξη είναι οι νευροδιαβιβαστές. Αναλαμβάνουν την εργολαβία ενίσχυσης και διαβίβασης σήματος προς εμπέδωση του εκπεμπόμενου σήματος (πρότυπο πρόσληψης του ατόμου και της κοινωνίας), από όλα τα εθνικά κύτταρα. Με τις σπουδές και τα ταξίδια στα ξένα, με τις vegan, lean, fitness καταναλωτικές συνήθειές της, κάνουν άκριτα σημαία την όποια πολιτική ορθότητα (ΑΠΕ, ηλεκτρικά αυτοκίνητα, χάρτινα καλαμάκια κ.λπ.). Η γνώση τους για τα μεγάλα οικολογικά, οικονομικά και εθνικά θέματα (όπως το δημογραφικό) είναι μόνο αυτή των κατευθυνόμενων ΜΜΕ. Ποτέ δεν θα εντρυφήσουν σε επιστημονική βιβλιογραφία και αντικειμενικές πηγές (κρατούνται άλλωστε επιμελώς εκτός ορατού πεδίου). 

Με περισσή αυταρέσκεια, οι τύποι αυτοί βαυκαλίζονται πως είναι "μορφωμένοι", όχι επειδή παρακολουθούν ως ψυχική ανάγκη την πολιτιστική ζωή (λογοτεχνία, τέχνες, μουσική, φιλομάθεια) αλλά γιατί απέκτησαν και μόνο -επί πληρωμή- ένα πτυχίο στην "Εσπερία", σε κάποιο αγγλόφωνο τμήμα, τέλος πάντων, κάποιου ανά τον κόσμο Πανεπιστήμιου. Απεχθάνονται τους ανά τον κόσμο "λαϊκιστές" πολιτικούς και αποστρέφονται, σχεδόν με αηδία, τους ψηφοφόρους τους. Αυτούς πουν έχουν μείνει στη μπύρα και στους υδατάνθρακες, στην τηλεόραση και τον φραπέ, στη φτηνή σαγιονάρα και στο τιραντάκι, στη δημόσια-φευ!- εκπαίδευση και στη δημόσια παραλία. 

Τόση μόρφωση διαθέτουν και όμως δεν μπορούν -πιο σωστά, δεν έχουν τη διάθεση- να προβάλλουν το πρότυπο ζωής, όσο υγιές, οικολογικό και κομψό κι αν είναι, τόσο στο χρόνο (πόσο θα αντέξει το περιβάλλον των τρίτων χωρών την καταστροφή φυσικού χώρου και ενέργειας για την εξόρυξη υλικών για ΑΠΕ και μπαταρίες ηλεκτρικών οχημάτων;) όσο και στον χώρο (τι θα σήμαινε για την παγκόσμια οικολογία αν ο κάθε Αφρικανός και Ασιάτης, είχαν την δια πρόσβαση στην κατανάλωση θερμίδων, πρωτεϊνών, "καθαρής" ενέργειας, καθαρού νερού και αέρα, όπως και οι Δυτικοί;).

Υποστηρίζω ότι οι αντι-λαϊκιστές πολιτικοί είναι όχι μόνο το ίδιο αλλά ακόμη περισσότερο φαύλοι και εξωνημένοι. Αυτοπροβάλλονται όμως ως φιλελεύθεροι, απευθυνόμενοι στην μέση-ανώτερη τάξη ως κύρηκες της προόδου, της οικολογίας, της κάθε λογής ασυδοσίας, ως υπεράσπιση και αγιοποίηση της κάθε ακρότητας στην έκφραση του ατόμου και της όποιας μειοψηφίας απέναντι στο υπόλοιπο κοινωνικό και εθνικό σύνολο. 

Το μύνημά τους πάντως περνάει, τουλάχιστον σε μια συμπαγή μειοψηφία με αυξημένο ειδικό βάρος στην κοινωνία και την οικονομία. Όπου από ατύχημα η δημοκρατική ψήφος αρχίσει να γέρνει αντίρροπα, τότε δεν υπάρχει κανένας δισταγμός κατασυκοφάντησης των πολιτικών αντιπάλων, απαξίωσης των "ψεκασμένων", χρηματοδότησης και εργαλειακής κινητοποιήσης εντεταλμένων ΜΚΟ, ακόμη και ωμής νομικής επέμβασης κατά κομμάτων, προσώπων και αποτελεσμάτων (βλ. προσπάθεια ακύρωσης του Brexit, την απαγόρευση Λεπέν, την ακύρωση εκλογών στη Ρουμανία, τη νοθεία στη Μολδαβία, την υποδαύλιση "έγχρωμης επανάστατης" στη Γεωργία, ενώ τις ΗΠΑ γίνεται ακραίας μορφής διαπάλη, λόγω και της διχαστικής προσωπικότητας του Τραμπ).  

Υπάρχει συνεπώς πλήρης ιδεολογική κυριαρχία των "φιλελεύθερων γκλομπαλιστών" (τον όρο τον πήρα από το άρθρο), η οποία εκδηλώνεται με επιθετική ιδεολογική και λεκτική απαξία της οικογένειας, της διάκρισης των φύλων, της εθνικής παράδοσης, του εθνικού γεωγραφικού χώρου, της θρησκευτικής ηθικής και συνείδησης. Ως ακραία μορφή αυτού του διωγμού επιδιώκεται ακόμη και νομική επίθεση (νομοθετώντας ad hoc ή διαστέλλοντας την νομική ερμηνεία στα Δικαστήρια υπέρ του επιθυμητού αποτελέσματος) προς κάθε αντίθετη άποψη, προς κάθε παραδοσιακή εθνική και θρησκευτική κοινωνική συνιστώσα.

Όλοι οι υπόλοιποι θεσμοί (Πανεπιστήμια, Εκκλησία, Δικαιοσύνη, Στρατός), οι οποίοι θα μπορούσαν να αρθρώσουν οργανωμένο και συνεκτικό λόγο με ιδεολογική και ηθική κατεύθυνση (ο Στρατός πχ. για την υπεράσπιση των συνόρων και της φυσικής ακεραιότητας του Έθνους), υποβαθμίζονται εμπρόθετα και σταδιακά ευτελίζονται. Αυτό γίνεται αρχικά μέσα από την υποχρηματοδότηση και τη διοικητική αδιαφορία της εκτελεστικής εξουσίας, με σκοπό να εξαντληθούν οικονομικά και ηθικά οι φιλότιμοι λειτουργοί των θεσμών, ώστε να στραφούν για την επιβίωσή τους στον κομματισμό και στην δουλική κολακεία της εκάστοτε Κυβέρνησης. Με αυτό τον τρόπο η καθολική απαξίωση των πολιτών προς τους άλλοτε στυλοβάτες θεσμούς, έπεται ως φυσική συνέπεια. Όπερ έδει δείξαι!

Έκανα αλήθεια μεγάλη και βαριά εισαγωγή, αλλά έπρεπε να εξηγήσω προς τι ο σημερινός θαυμασμός μου για τον κο Παπανικολάου. Μέσα σε ένα τόσο αντίξοο περιβάλλον δημόσιου λόγου, ο εν λόγω είχε το θάρρος να αποσπαστεί από την κυρίαρχη ομάδα (άλλοι κάνουν τα πάντα για να προσκολληθούν σε αυτή) και από το ιδεολόγημά της. Δεν έχει να ωφεληθεί -το αντίθετο μάλιστα- δημοσιολογώντας στον ιστότοπο μιας οικονομικής εφημερίδας κατά της λάθος πολιτικής αντιμετώπισης από τη σημερινή Κυβέρνηση και το "Κράτος" (με τη σημασία που του έδωσα πιο πάνω), αλλά και κατά της εσκέμμενης αποσιώπησης της τραγικής διάστασης που έχει προσλάβει το δημογραφικό. Δεν είναι αντιπολιτευτικός ο λογός του. Ειλκρινής με τον ευατό του φαίνεται να είναι, ορθολογικός και αδέσμευτος. Γι' αυτό τον απλό λόγο με εντυπωσίασε.

Τονίζει ο αρθρογράφος την αληθινή αιτία του προβλήματος που στον πυρήνα της είναι αξιακή και σε καμία περίπτωση οικονομική -είχαν περισσότερα μέσα παλαιότερα οι παππούδες μας και έκαναν πολλά παιδιά;- ώστε να αντιμετωπίζεται με επιδοματικά υπόθετα και ασπιρίνες. Γι' αυτό και μόνο αξιακά πρέπει να αντιμετωπιστεί. Τα έχω γράψει αυτά και αλλού στο ιστολόγιο (βλ. και Πώς (δε) λύνεται το δημογραφικό και Το βαθύτερο αίτιο της δημογραφικής μας αυτοχειρίας). 

Για την καθαρότητα της σκέψης του αρθρογράφου, που τον οδηγεί στην σωστή εκτίμηση του προβλήματος και του κινδύνου, για την ευθύτητα της γνώμης του, αλλά και για τη θαραλλέα επιμονή του να επικρίνει την κυρίαρχη πολιτική και ιδεολογική αντιμετώπιση του δημογραφικού, συστήνω την ανάγνωση του άρθρου αναδημοσιεύοντάς το εδώ.

Κρίνετε μόνοι σας αν αξίζει τον κόπο.

Οχι, δεν «αγοράζουμε» Ελληνες, τους… χαρίζουμε αλλού!

ΥΓ: Αν φαντάζουν συνωμοσιολογικά τα ανωτέρω τότε ξανασκεφείτε το. Χρειάζεται να εμβαθύνουμε στη φύση του ατομικού συμφέροντος και του ενστίκτου επιβίωσης, για να αντιληφθούμε ότι ο άνθρωπος συσσωματώνεται σε ομάδες και αποσχίζεται από αυτές με ένα ρευστό τρόπο, κάποτε με ρητούς κανόνες (τελετές μύησης, εξετάσεις, νομικές συμφωνίες, καταστατικά και διαδικασίες κ.λπ.) και κάποτε χωρίς κανόνες, μέσα από την άρρητη σύμπλευση συμφερόντων, τόσο αόρατη όσο και πρόσκαιρη. Από τέτοιες διαδικασίες συσσωμάτωσης προκύπτει το "Κράτος" για το οποίο μίλησα πριν. Μεταβάλλεται συνεχώς και προσαρμόζεται, με αυξομειούμενο μέγεθος επιρροής του στην κοινωνία και στα περιβάλλοντα έθνη, με διαφορετικό αριθμό μελών, τροποποιώντας κατά περίσταση τον ορισμό του κέρδους και των προσδοκούμενων ωφελειών του. Δεν πρόκεται για κανένα κέντρο (Illuminati, Λέσχη Bildeberg κ.λπ.) ή σκοτεινό πρόσωπο (κάποιος Σόρος, κάποιος Γκέιτς, κάποιος ίσως χολυγουντιανός "κακός"), αλλά για ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο συμπίλημα συμφερόντων, με φορείς διαφορετικούς κάθε ανθρώπους.